Me tingelluan ne vesh fjalet e gjyshes se tij.
-Biri im, e lihet namazi ne kete kohe?
Gjyshja ishte rreth te shtatedhjetave, por ne momentin qe thirrej ezani fluturonte nga vendi, merrte abdes dhe falte namazin. Ndersa vete ai nuk mundte ta mbikeqyrte veten. Sic ndodhte, por gjithnje namazi i mbette ne minutat e fundit. Keshtu nxitimthi perfundonte namazin. U ngrit nga vendi per te menduar kete papritmas syt i reshqiten te ora. Kishe edhe 15 minuta te thirrej ezani i jacise.
-Perseri e vonova namazin- tha me vete duke tundur koken sa nje ane ne tjeteren. Mori abdes ne pershpejtim dhe akoma pa u thare mire kaloi ne dhomen e tij. I detyruar e flai namazin me shpejtei. Dhe duke bere tesbihatet nuk mundi te rrinte pa kujtuar gjalet e gjyshes se tij.
-Sikur te me shite ne ç’gjendje jame perseri do me bertiste me te embel.
Ai e donte shume gjyshen…. Sa bukur e falte namazin ajo grua e bekuar aq e bukur saqe ate e ndiqte ne namaz me nje perulje aq te madhe saqe nga virtualiteti ndryshonte bota e saj shpirterore. Sapo e kujtoi ate thuajse ndryshoi. Ate dite ishte lodhur shume deri ne dare. Mbi supe mbarte nje lodhje te madhe. ne momentin e duas u ul ne sexhe. Ai e pelqente qe pas namzit te bente nje meditim te tille. Per nje moment sikur iu mbullen syte;
-Sa shume qenkam lodhur! – tha me vete dhe ashtu humbi ne boten e tij. Kishte shperhyre kiameti. Kishte nje turme te madhe njerezish. Kudo kishte njerez. Dikush i ngrire rrinte dhe shihte ambientin, dikush sillej sa majtas djathtas, dikush tjeter ulur ne gjunje dhe koken e kishte mes duarve.
I dukej sikur zemra po i dilte nga vendi. Thuajse po perpiqej te shpetonte nga kafazi dhe dridhej i teri. Ne jete kishte degjuar shume gjera per ahiretin, per marrjen ne pyetje dhe peshoren dhe tashme ishte bere pjese pandare. por se kishte menduar asnjehere se do te ndiente nje frike kaqe te tmerrshme.
Llogaria dhe pyetjet i vazhdonin.
Be kete kohe u lexua edhe emri i tij. Shikoi me çudi djathtas dhe majtas.
-Me thirret emrin tim? pyeste me vete duke u dridhur.
Grumbulli i njerezve sikur ishte ndare ne gjysem dhe para tij ishte hapur nje rruge.
Dy persona e moren per duarsh. Ishte e qarte se ishin nenpunes te kesaj dite. Eci i habitur mes njerezve. Melekte u larguan ne te dyjat anet. Koka e tij ishte perpara.
E gjithe jeta i kalonte para syve si nje film.
-Falenderimet i qofshin Allahut xh.sh – tha me vete dhe vazhdoi.
-I hapa syte botes dhe pashe vetem njeres qe sherbenin.
Babai merrte pjese ne shume biseda fetare dhe mallin e harxhonte ne rruge te Zotit. Nena perillte mysafire dhe sa mblidhte njeren tryeze shtronte tjetren.
Une perehe ne kete rruge kam qene, gjithemone ne sherbim te njerezve. Atyre u kam shpjeguar Allahun xh.sh. kam falur namazet. Kam agjeruar. Cdo farz e kam kryer dhe jam larguar nga harami.
Duke lotuar thoshte:
-E dua Zotin time. Te pakten keshtu mendoj.
Por nga ana tjeter mendonte:
-C’te beja, eshte pak, nuk mund ta fitoja xhennetin.
Mbeshtetja e vetme ishte meshira e Allahut llogaria zgjati shume. Dridhej i teri. Ishte mbush ne djerese. Syt prisnin rezultatin e peshores. Me ne fund do te jepej rezultati;
Meleket e ngarkuar me detyre, ne dore kishin leter dhe dolen para parise se njerezve. Fillimisht u lezua emri. Tashme kembet nuk e mbanin me.
Thuajse do ti binte te fiket. Nga emocioni kishte mbyllur veshet dhe nuk degjonte asgje.
Nga turma e njerezve u degjua nje ze
Valle i degjonte gabim?
Emri ishte ne lishten e xhehenemit.
Ra ne gjunje. Nga cudia kishte mbetur i ngrire.
-Jom, s’mund te jete keshtu!
Vraponte sa djathtas sa masjtars.
-Si ka mundesi te jem ne xhehenem? Kam qene gjithmone me njerez qe vetem sherbinin. Kam punuar perehe me ta. Gjithmone kam shpjeguar Zotin.
Syte ishin mbushur me lot dhe trupin po ia lagnin.
Dy melek ne detyre e mbajten per krahe dhe po e conin drejt zjarrit te xhehenemit.
Po ulerinte
-A nuk kishte shpetim? A nuk do dale dikush te me ndihmoje?
Nga buzet e tij dilnin vetem lutje.
-Ku jane sherbimet e mia? Agjerimet e mia? Kur’anet qe kam lexuar? Namazet e mia? Askush nuk do te me shpetoje sot?
Lutej duke bertitur.
Meleket e xhehenemit vazhdonin ta merrnin zvarre. Ishin afruar shume zjarrit. Ktheu koken prapra. Ishin mundimet e fundit, nderkohe i erdhi ne mendje fjala e hz.Muhammed a.s. qe thoshte:
-Ashtu sikurse nje lume qe e pastron njeriun pese here ne dite, edhe namazet e pastrojne ate nga gjynahet.
Dhe mendoi;
-As namazet e mia nuk me shpetojne dot?
Namaazet e mia! Namaazet e mia…. Namazete e miaaa….
Meleket ne detyrer nuk pushuan. Vazhduan te ecnin dhe arriten deri te hyrja e xhehenemit. Nxehtesia po i digjte fytyren.
U kthye per here te fundit dhe shikoj mbrapa. Yashme edhe syte i ishin thare. Shpresat i kishin mbaruar. Uli koken dhe u kerrrus.
Gishtat qe kishin kapur krahet u liruan. Nje nga meleket e shtyu. Per nje cast e pau veten ne ajer. Po binte drejte flakeve. Sapo kishte rene dy metra nje dore e kapi. Ngriti koken dhe shikoi siper.
Nje i moshuar me mjeker te bardhe e kishte shpetuar. E terhoqi siper. Duke shkundur pluhurat nga siper e shikoi ne fytyre te moshuarin.
-Po ju kush jeni? Pyeti.
I moshuari buzeqeshi dhe iu pergjigj:
-Une jam namazet e tua.
-Pse u vonuat? Per pak po bija. Ne momentin e fudnit me keni shpetuar.
Me buzeqeshje i tha;
-Edhe ti perhere ne momentin e fundit me arrije mua, a te kujtohet?
Ngriti koken nga vendi ku kishte rene ne sexhde. Pa sa ishte mbuluar ne djerese.
Degjoi zerin qe vinte nga jashte
Po kendohej ezani i jacise.
U ngrit me te shpejte nga vendi. Shkoi te merrte abdest per namazin e jacise.
Andullah Demir
Nga: Feja Ime e Bukur, fq.115